Toen "El Turista" ter bespreking op ons bureau belandde was dit een hernieuwde kennismaking. De cd was immers een paar weken geleden CD van de week op Radio 1 en de meeste van de nummers hadden we dus al wel eens eerder gehoord in programma's als Mezzo en Exit.
Josh Rouse is een 38-jarige folkgeïnspireerde singer-songwriter die werd geboren in het kleine stadje Paxton in Nebraska. In 2006 verhuisde hij echter naar Spanje en sindsdien is Valencia zijn thuisbasis.

Hij heeft een wat schimmige discografie waarbij full cd's worden doorkruist door EP's, Best Off's en MP3 downloads "for fans only". Algemeen kan echter aangenomen worden dat "El Turista" de opvolger is van de in 2007 uitgebrachte en door critici vrij positief onthaalde "Country Mouse City House".
Op "El Turista" probeert Rouse een boel dingen tegelijkertijd te doen: hij combineert muziek met Midden- en Zuid-Amerikaanse invloeden met nummers die zijn leven in Spanje moeten beschrijven (en ook in het Spaans worden gezongen), met tradionele folksongs en met eigen composities in de Amerikaanse folktraditie.
Teveel ingredienten leidden echter zelden tot een goed gerecht en dat is ook hier het geval.

Wat ons betreft had een EP in deze volstaan want de eerste vijf van de tien nummers laten totaal geen indruk na. Bij die vijf zitten het instrumentale "Bienvenido", het openingsnummer van de cd, en verder ondermeer ook "Duerme" en "Mesie Jilian", oorspronkelijk van Bola de Nieve. Die Bola de Nieve ("sneeuwbal", omwille van zijn dikke ronde kop) was een Cubaans pianist-zanger en componist die ook weleens de Cubaanse Louis Armstrong wordt genoemd (al doet hem dat volgens ons veel teveel eer aan). In Cuba was hij, notoir homo en even notoir aanhanger van het Castro-regime, immens populair en het tweede zorgde ervoor dat hij voor het eerst nooit werd lastiggevallen of gesaboteerd. Op "El Turista" beklijven de bewerkingen van Rouse van deze twee nummers in elk geval niet.

De tweede helft van de cd is gelukkig wat beter. Het aanstekelijke "I will live on Islands" wordt gevolgd door het zeer Spaans klinkende en mooie "Valencia", dat eerder ook al op een EP met die naam uitkwam.
Dan volgt "Cotton Eye Joe" een traditional uit de periode van de Civil War die Rouse leerde kennen via de bewerking ervan door Nina Simone. Dit nummer zou wat ons betreft een stuk beter tot zijn recht komen als het minder "gedragen" werd gezongen en wat minder zwaar was georkesteerd. Precies in hetzelfde bedje is ook de afsluiter "Don't act tough" ziek. Dit nummer wordt nog voorafgegaan door het calypsoachtige en vrolijke "Las Voces".
Conclusie: deze cd is nooit storend, is over het algemeen aangenaam om te beluisteren, maar hij mist eenheid en morgen is hij alweer uit het gehoor en uit het geheugen verdwenen. (ROLA)